Ból istnienia

Kryje się w środku. Nie widzę go i nie wiem jak go ukoić. Zaklęty, zaszczepiony w człowieku od wieków pojawiający się znienacka bądź pielęgnowany latami. Weltschmerz ból istnienia. Gdy nagle nasze życie okazuje się mieć kiepską fabułę. Gdy szansa na happy end maleje z każdym dniem. Gdy humanizm XXI wieku pozwala się znudzić życiem i odebrać je sobie ot tak. Archetyp zakochanego romantycznego samobójcy odchodzi w przeszłość. Eutanazja – szybki lek na ten specyficzny rodzaj bólu – nie fizycznego, niezdefiniowanego. Co na to Mały Książe ? Czy jest jeszcze jakiś mały książe, czy ktoś zada pytanie dlaczego, po co. Dlaczego tak mało ludzi umie cieszyć się życiem . Po co je sobie odbierać. Niech ktoś mnie zapyta dlaczego tak rzadko się cieszę, dlaczego złe emocje biorą górę, dlaczego … Może sam znajdę wtedy odpowiedź. Absolutyzm mojego serca tak poranionego nie pozwala mi logicznie myśleć. Niech tym pytaniem wyrwie mnie ktoś z obłędnej ścieżki. Niech jak Henryk Sienkiewicz zapyta zaraz na stronie tytułowej Quo Vadis a zaraz potem razem ze mną wypełni tą księgę wędrówki treścią. Niech to życie nie będzie już jak szorstki pumeks jeżdżący z dnia na dzień po moim wrażliwym sercu. Niech będzie ukojeniem dla moich obolałych pięt po latach wędrówki po kamienistej drodze. Nie muszę być piękny jak Apollo czy mądry jak Sokrates. Wystarczy że będę i to uczynię sensem życia. Po prostu być bez bólu istnienia.